Autyzm to schorzenie, które często jest nazywane „chorobą geniuszy”. Ta choroba nie zniknie, nie da się jej wyleczyć. Jak z nią żyć?

Język autyzmu

Autyzm to przypadłość, która objawia się wycofaniem, unikaniem kontaktu ze światem zewnętrznym oraz z ludźmi. Charakteryzuje się także upośledzeniem w interakcji społecznej, deficytami w komunikacji np. opóźnienie w rozwoju mowy lub jej całkowity brak.  Ze względu na zakres symptomów, ten stan nazywany jest zaburzeniem ze spektrum autyzmu (ASD). Uważa się, że autyzm może mieć podłoże genetyczne. Wśród zaburzeń mieszczących się w spektrum autyzmu (ASD) są:

• zespół Aspergera,
• mutyzm wybiórczy,
• dziecięce zaburzenia dezintegracyjne (zespół Hellera),
• całościowe zaburzenia rozwojowe.

Co do przyczyn powstawania autyzmu to, nie do końca wiadomo co tak naprawdę ją powoduje. Za główny czynnik uważa się genetykę (określono dużą liczbę genów odpowiedzialną za autyzm) oraz środowisko. Inne badania sugerują natomiast, że osoby z autyzmem mają zły poziom serotoniny i innych neuroprzekaźników w mózgu. To wszystko może sugerować, że zakłócenia w rozwoju mózgu u płodu na wczesnym etapie rozwoju oraz zaburzenia w genach, mogą wpływać na powstawanie autyzmu. Dlatego też autyzm jest uważany za chorobę wieloczynnikową. Musi mieć konkretne warunki i bodźce, które spowodują mutację genu i pojawienie się autyzmu. Zalicza się do nich między innymi:

• wiek rodziców w trakcie poczęcia (im większy, tym większe prawdopodobieństwo wystąpienia),
• uszkodzenia układu nerwowego, np. okołoporodowe, na skutek niedotleniania,
• problemy natury metabolicznej, zaburzenia trawienia,
• poważne infekcje, np. wrodzoną toksoplazmozę.

Symptomy autyzmu

Najczęściej autyzm pojawia się już przed 3 rokiem życia. Co ciekawe wiele znanych osób cierpi, bądź cierpiało na to schorzenie, np. Wolfgang Amadeusz Mozart, Lionel Messi, Isaac Newton czy Albert Einstein. Dziecko z zaburzeniami autyzmu:

• nie uczestniczy w zabawie z rówieśnikami,
• lubi samotność,
• bardzo rzadko się uśmiecha,
• bardziej interesuje się kontaktem z przedmiotami niż ludźmi,
• zazwyczaj unika kontaktu wzrokowego z inną osobą,
• bywa nadpobudliwe i impulsywne,
• nie reaguje na swoje imię,
• często wpada w agresję bez wyraźnego powodu,
• prawie wcale nie mówi,
• ma utrudnione kontakty z innymi ludźmi,
• jest nadwrażliwe na dźwięki i dotyk,
• czasem nie reaguje na ból.

Nie wszyscy pacjenci jednak posiadają takie symptomy. U każdej osoby z taką diagnozą rozwój przebiega inaczej. Dlatego diagnoza dziecka jest wielowymiarowa i wymaga pogłębionej analizy.