Czym jest Przewlekła Obturacyjna Choroba Płuc?

POChP to choroba wywołana stanem zapalnym w oskrzelach, zmianami w miąższu płuc i w naczyniach płucnych. Jest konsekwencją długotrwałej ekspozycji na szkodliwe czynniki środowiskowe, m.in. pyły i gazy, a w szczególności na dym tytoniowy.

Rozwijająca się choroba może mieć ciężki przebieg zwłaszcza u osób w ogólnie złym stanie zdrowia oraz mających choroby współistniejące, jak rak płuca, rozstrzenie oskrzeli, choroba niedokrwienna serca, cukrzyca czy nadciśnienie tętnicze.

Bezpośrednim skutkiem choroby jest pogorszenie wydolności organizmu, duszność i problemy z oddychaniem, co prowadzi do stopniowego obniżenia jakości życia. Warto wiedzieć, że POChP to jedna z najczęstszych przyczyn inwalidztwa i niesamodzielności.

To jest ważne:

Światowa Organizacja Zdrowia prognozuje, że do 2030 roku POChP będzie trzecią przyczyną umieralności.

Komu szczególnie zagraża POChP?

Można wymienić kilka podstawowych czynników ryzyka POChP:

1. Palenie wyrobów tytoniowych– osoby palące tworzą największą grupę ryzyka Przewlekłej Obturacyjnej Choroby Płuc. Dotyczy to również osób, które rzuciły nałóg, jak i palących biernie. Toksyny zawarte w dymie tytoniowym mają fatalny wpływ na drogi oddechowe, mogąc w konsekwencji doprowadzić do rozwoju POChP.
2. Zanieczyszczenie powietrza– tutaj ma miejsce podobny mechanizm, jak w przypadku palenia wyrobów tytoniowych. Silnie zanieczyszczone powietrze jest coraz częstszą przyczyną Przewlekłej Obturacyjnej Choroby płuc diagnozowanej u osób, które nie palą i nigdy nie paliły.
3. Pyły i gazy w środowisku pracy– na POChP narażone są również osoby, które mają długotrwały kontakt ze szkodliwymi czynnikami środowiskowymi na swoich stanowiskach pracy. Można tutaj wymienić przede wszystkim górników, hutników, rolników, pracowników budowlanych, operatorów maszyn, drogowców, mechaników samochodowych, kosmetyczki, fryzjerów czy sprzątaczki.

Każda osoba po 40. roku życia, która znajduje się w jednej z opisanych grup ryzyka, powinna zwracać szczególną uwagę na niepokojące objawy POChP – nawet te o niewielkim nasileniu. Omawiamy je w dalszej części artykułu.

Nie lekceważ tych objawów POChP

Trzeba zaznaczyć, że Przewlekła Obturacyjna Choroba Płuc może się przez wiele lat rozwijać zupełnie bezobjawowo lub dając tylko skąpe, nieswoiste objawy. Stąd tak ważne jest, aby szczególną czujność zachowały osoby narażone na czynniki wywołujące chorobę.

Pierwszym objawem, o którym należy wspomnieć, jest przewlekły kaszel. Mamy tutaj na myśli kaszel utrzymujący się przez wiele tygodni, pojawiający się zarówno rano i wieczorem, jak i w ciągu dnia, nasilający się pod wpływem czynników drażniących, jak dym tytoniowy, kurz czy zanieczyszczone powietrze, niemający charakteru napadowego – to odróżnia go od kaszlu astmatycznego.

Kolejnym objawem jest narastająca duszność, która może występować zarówno w trakcie i bezpośrednio po wysiłku fizycznym, jak i w fazie spoczynkowej.

Niepokojącym objawem POChP jest również odkrztuszanie plwociny, czyli gęstej wydzieliny z płuc, czasami o ropnym charakterze. Jeśli w plwocinie widoczne są ślady krwi, to jest to sygnał alarmowy, który należy pilnie skonsultować z lekarzem.

Czwarty najczęstszy objaw POChP to obniżona tolerancja wysiłku, czyli męczliwość, pogorszenie kondycji, awersja do uprawiania sportu, postępujące trudności z wykonywaniem nawet podstawowych czynności dnia codziennego, jak ubranie się, umycie, przyrządzenie posiłku, wejście po schodach do mieszkania etc.

Więcej o objawach POChP czytaj na stronie internetowej oddychajmy.pl/objawy-pochp/.

Masz objawy POChP? Nie zwlekaj z wizytą u lekarza

W przypadku podejrzenia POChP należy się zgłosić do lekarza POZ. To lekarz pierwszego kontaktu oceni, czy wskazane jest skierowanie pacjenta na konsultację do poradni pulmonologicznej, w której ewentualnie będzie prowadzona dalsza diagnostyka w kierunku potwierdzenia lub wykluczenia POChP.

Choć Przewlekła Obturacyjna Choroba Płuc powoduje nieodwracalne zmiany w dolnych drogach oddechowych, to poddaje się zarówno profilaktyce, jak i leczeniu. Odpowiednio dobrana terapia ma na celu zmniejszenie nasilenia objawów i tym samym danie pacjentowi szansy na zachowanie samodzielności i ogólnie dobrej jakości życia.